smita

See also: Smita

Icelandic

Etymology

From Middle Low German smitten (“to stain”), from Old Saxon *smittōn, from Proto-Germanic *smittōną (“to stain, smear, dirty”).

Verb

smita (weak verb, third-person singular past indicative smitaði, supine smitað)

1. to infect

Conjugation

smita — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að smita
supine (sagnbót)		smitað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		smitandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég smita	við smitum	present (nútíð)	ég smiti	við smitum
	þú smitar	þið smitið		þú smitir	þið smitið
	hann, hún, það smitar	þeir, þær, þau smita		hann, hún, það smiti	þeir, þær, þau smiti
past (þátíð)	ég smitaði	við smituðum	past (þátíð)	ég smitaði	við smituðum
	þú smitaðir	þið smituðuð		þú smitaðir	þið smituðuð
	hann, hún, það smitaði	þeir, þær, þau smituðu		hann, hún, það smitaði	þeir, þær, þau smituðu
imperative (boðháttur)	smita (þú)	smitið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	smitaðu	smitiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

smitast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að smitast
supine (sagnbót)		smitast
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		smitandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég smitast	við smitumst	present (nútíð)	ég smitist	við smitumst
	þú smitast	þið smitist		þú smitist	þið smitist
	hann, hún, það smitast	þeir, þær, þau smitast		hann, hún, það smitist	þeir, þær, þau smitist
past (þátíð)	ég smitaðist	við smituðumst	past (þátíð)	ég smitaðist	við smituðumst
	þú smitaðist	þið smituðust		þú smitaðist	þið smituðust
	hann, hún, það smitaðist	þeir, þær, þau smituðust		hann, hún, það smitaðist	þeir, þær, þau smituðust
imperative (boðháttur)	smitast (þú)	smitist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	smitastu	smitisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

smitaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	smitaður	smituð	smitað		smitaðir	smitaðar	smituð
accusative (þolfall)	smitaðan	smitaða	smitað		smitaða	smitaðar	smituð
dative (þágufall)	smituðum	smitaðri	smituðu		smituðum	smituðum	smituðum
genitive (eignarfall)	smitaðs	smitaðrar	smitaðs		smitaðra	smitaðra	smitaðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	smitaði	smitaða	smitaða		smituðu	smituðu	smituðu
accusative (þolfall)	smitaða	smituðu	smitaða		smituðu	smituðu	smituðu
dative (þágufall)	smitaða	smituðu	smitaða		smituðu	smituðu	smituðu
genitive (eignarfall)	smitaða	smituðu	smitaða		smituðu	smituðu	smituðu

Derived terms

• smitandi

Swedish

Etymology

From Old Norse smíta, from Proto-Germanic *smītaną, from Proto-Indo-European *smeyd-. Compare Danish smide, English smite.

Pronunciation

• Audio:

  (file)

Verb

smita (present smiter, preterite smet, supine smitit, imperative smit)

1. escape, run off; run away without permission

Conjugation

Conjugation of smita (class 1 strong)

	Active		Passive
Infinitive	smita		smitas
Supine	smitit		smitits
Imperative	smit		—
Imper. plural1	smiten		—
	Present	Past	Present	Past
Indicative	smiter	smet	smits, smites	smets
Ind. plural1	smita	smeto	smitas	smetos
Subjunctive2	smite	smete	smites	smetes
	Participles
Present participle	smitande
Past participle	smiten
1 Archaic. 2 Dated. See the appendix on Swedish verbs.

See also

• smita åt

Anagrams

• mista