πειρατής

Ancient Greek

Etymology

From πεῖρα (peîra, “a trial, an experiment, an attempt”) +‎ -της (-tēs, “a suffix forming agent nouns”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pi.raˈtis/ → /pi.raˈtis/

• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pi.raˈte̝s/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /pi.raˈtis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /pi.raˈtis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /pi.raˈtis/

Noun

πειρατής • (peiratḗs) m (genitive πειρατοῦ); first declension

1. brigand, robber

Declension

First declension of ὁ πειρατής; τοῦ πειρατοῦ (Koine)

Case / #	Singular	Plural
Nominative	ὁ πειρατής ho peiratḗs	οἱ πειραταί hoi peirataí
Genitive	τοῦ πειρατοῦ toû peiratoû	τῶν πειρατῶν tôn peiratôn
Dative	τῷ πειρατῇ tôi peiratêi	τοῖς πειραταῖς toîs peirataîs
Accusative	τὸν πειρατήν tòn peiratḗn	τοὺς πειρατᾱ́ς toùs peiratā́s
Vocative	πειρατᾰ́ peiratá	πειραταί peirataí

Descendants

• Greek: πειρατής (peiratís)
• → Latin: pīrāta
  • → Catalan: pirata
  • → Old French: pirate
    • Middle French: pirate
      • French: pirate
      • → Dutch: piraat
    • Norman: pirate
    • → Middle English: pirate
      • English: pirate
  • Italian: pirata, pirato
    • → German: Pirat
  • Portuguese: pirata
  • Spanish: pirata

Further reading

• πειρατής in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• “πειρατής”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press

Greek

Etymology

From Ancient Greek πειρατής (peiratḗs).

Pronunciation

• IPA^(key): /pi.raˈtis/

Noun

πειρατής • (peiratís) m (plural πειρατές, feminine πειρατίνα)

1. pirate, corsair

   Synonym: κουρσάρος (koursáros)

   Πειρατές του Αιγαίου ― Peiratés tou Aigaíou ― Pirates of the Aegean Sea

2. (figuratively) copier of copyright materials

Declension

Declension of πειρατής

	singular	plural
nominative	πειρατής •	πειρατές •
genitive	πειρατή •	πειρατών •
accusative	πειρατή •	πειρατές •
vocative	πειρατή •	πειρατές •

Related terms

• αεροπειρατής m (aeropeiratís, “highjacker”)
• πειρατεία f (peirateía, “piracy”)