ontvoeren

Dutch

Etymology

From Middle Dutch ontvoeren. Equivalent to ont- +‎ voeren.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈfu.rə(n)/

• ontvoeren

  (file)

• Hyphenation: ont‧voe‧ren
• Rhymes: -uːrən

Verb

ontvoeren

1. to kidnap, to abduct (to seize and detain a person unlawfully)

Inflection

Conjugation of ontvoeren (weak, prefixed)
infinitive	ontvoeren
past singular	ontvoerde
past participle	ontvoerd
infinitive	ontvoeren
gerund	ontvoeren n
	present tense	past tense
1st person singular	ontvoer	ontvoerde
2nd person sing. (jij)	ontvoert	ontvoerde
2nd person sing. (u)	ontvoert	ontvoerde
2nd person sing. (gij)	ontvoert	ontvoerde
3rd person singular	ontvoert	ontvoerde
plural	ontvoeren	ontvoerden
subjunctive sing.1	ontvoere	ontvoerde
subjunctive plur.1	ontvoeren	ontvoerden
imperative sing.	ontvoer
imperative plur.1	ontvoert
participles	ontvoerend	ontvoerd
1) Archaic.

Derived terms

• ontvoerder
• ontvoering