aedituens
Jump to navigation
Jump to search
Latin[edit]
Etymology[edit]
From aedis (“temple”) + tuēns (“guarding”).
Pronunciation[edit]
- (Classical) IPA(key): /ae̯ˈdi.tu.ens/, [äe̯ˈd̪ɪt̪uẽːs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /eˈdi.tu.ens/, [eˈd̪iːt̪uens]
Noun[edit]
aedituēns m (genitive aedituentis); third declension
Declension[edit]
Third-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | aedituēns | aedituentēs |
Genitive | aedituentis | aedituentum |
Dative | aedituentī | aedituentibus |
Accusative | aedituentem | aedituentēs |
Ablative | aedituente | aedituentibus |
Vocative | aedituēns | aedituentēs |
References[edit]
- “aedituens”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- aedituens in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.