συμπαράταξις

Ancient Greek

Etymology

From συμπαρατάσσομαι (sumparatássomai, “to fight along with”) +‎ -σις (-sis).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /sym.pa.rá.tak.sis/ → /sym.paˈra.tak.sis/ → /sim.baˈra.tak.sis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /sym.pa.rá.tak.sis/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /sym.paˈra.tak.sis/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /sym.paˈra.tak.sis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /sym.paˈra.tak.sis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /sim.baˈra.tak.sis/

Noun

σῠμπᾰρᾰ́τᾰξῐς • (sumparátaxis) f (genitive σῠμπᾰρᾰτᾰ́ξεως); third declension

1. meeting in battle

Inflection

Third declension of ἡ σῠμπᾰρᾰ́τᾰξῐς; τῆς σῠμπᾰρᾰτᾰ́ξεως (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ σῠμπᾰρᾰ́τᾰξῐς hē sumparátaxis	τὼ σῠμπᾰρᾰτᾰ́ξει tṑ sumparatáxei	αἱ σῠμπᾰρᾰτᾰ́ξεις hai sumparatáxeis
Genitive	τῆς σῠμπᾰρᾰτᾰ́ξεως tês sumparatáxeōs	τοῖν σῠμπᾰρᾰτᾰξέοιν toîn sumparataxéoin	τῶν σῠμπᾰρᾰτᾰ́ξεων tôn sumparatáxeōn
Dative	τῇ σῠμπᾰρᾰτᾰ́ξει têi sumparatáxei	τοῖν σῠμπᾰρᾰτᾰξέοιν toîn sumparataxéoin	ταῖς σῠμπᾰρᾰτᾰ́ξεσῐ / σῠμπᾰρᾰτᾰ́ξεσῐν taîs sumparatáxesi(n)
Accusative	τὴν σῠμπᾰρᾰ́τᾰξῐν tḕn sumparátaxin	τὼ σῠμπᾰρᾰτᾰ́ξει tṑ sumparatáxei	τᾱ̀ς σῠμπᾰρᾰτᾰ́ξεις tā̀s sumparatáxeis
Vocative	σῠμπᾰρᾰ́τᾰξῐ sumparátaxi	σῠμπᾰρᾰτᾰ́ξει sumparatáxei	σῠμπᾰρᾰτᾰ́ξεις sumparatáxeis
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “συμπαράταξις”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• συμπαράταξις in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette