κανόνα

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ka.nó.na/ → /kaˈno.na/ → /kaˈno.na/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ka.nó.na/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /kaˈno.na/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /kaˈno.na/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /kaˈno.na/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /kaˈno.na/

Noun

κᾰνόνᾰ • (kanóna)

1. accusative singular of κᾰνών (kanṓn)

Greek

Pronunciation

• IPA^(key): /kaˈno.na/
• Hyphenation: κα‧νό‧να

Noun

κανόνα • (kanóna) m

1. Genitive, accusative and vocative singular form of κανόνας (kanónas).